12 czerwca 2007

Pierwsze ze spotkań z polskimi architektami dla studentów. Spotkania te były animowane przez Huberta Trammera, nauczyciela architektury i urbanistyki na Politechnice Lubelskiej, który uznał, że ich organizacja w Ośrodku „Brama Grodzka – Teatr NN” pod egidą FKP będzie korzystne dla studentów i Forum. Dzięki temu kilka z nich zostało zarchiwizowanych przez Elżbietę Zasempę, ówczesną stażystkę Ośrodka oddelegowaną do pomocy Forum.

Marcin Skrzypek

 

FoFu – balansowanie pomiędzy Fo-Formą a Fu-Funkcją

Spotkanie z grupą TAMIZO

 

Organizator: Międzyuczelniane Koło Studentów Architektury w Lublinie

Partner: Forum Kultury Przestrzeni w Ośrodku „Brama Grodzka – Teatr NN”

Grupa TAMIZO: Mateusz Stolarski i Aleksandra Zdzichowska

Założenia TAMIZO:

  • FoFu – balansowanie między Fo – formą, a Fu – funkcją.
  • Projektowanie to poszukiwanie związku między estetyką, formą i funkcją jakie dany budynek w sobie zawiera; dążenie do równowagi i w architekturze, i w życiu.

Projekt Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie

  • Andrzej Owczarek – architekt, rektor Prywatnej Szkoły Sztuki Projektowania w Łodzi – zaprosił TAMIZO do współpracy: rozmowy, podobne pomysły, podobny sposób myślenia o architekturze.
  • Lokalizacja Muzeum: okolice Pałacu Kultury, ul. Marszałkowska – konkurs obejmował budynek, zagospodarowanie placu przy budynku, powiązanie go z parkiem i jego funkcjonowaniem (również wystawy, imprezy, itp.).
  • Wyraźnie (zbyt wyraźnie) sprecyzowane wytyczne co do lokalizacji i kształtu budynku: np. całość zabudowy – tutaj budynek musi stać i nie można go przesunąć, wytyczono podcienie, określono wysokość bryły.
  • Analiza wytycznych – ilość funkcji znacznie większa niż wielkość przestrzeni do wypełnienia. Pierwszy pomysł na rozwiązanie – można działać pustką: porozrzucać przestrzenie: częściowo bryła tworzona przez nasze kostki, częściowo przez funkcje, a częściowo przez pustkę między nimi.
  • Forma dość jasno sprecyzowana: sale wystawiennicze – siedem sal (jedna na parterze, na duże eksponaty, pozostałe powiązane ze sobą tak, by można je było traktować osobno albo łączyć, np. na większe wystawy); wewnętrzne formy otwarte – by przedłużyć plac, by ludzie mogli tam wchodzić nie ograniczając się do zwiedzania wystawy, wzbogacałoby to również miejsce o wiele różnych funkcji; rzeczą, która miała wspomagać obiekt jest przewidywany biurowiec, są garaże i infrastruktura magazynowa pod spodem. Od strony Marszałkowskiej pod ziemią linia metra, w budynku kilka elementów technicznych istotnie wpływających na jego kształt. Kładka łącząca budynek z parkiem.
  • Zabawa materiałami – „ucieczka” przed piaskowcem; szukanie odpowiedniego rozwiązania, by osiągnąć ciekawy efekt – faktura jest bardzo ważna (blacha? siatka?).
  • Propozycja projektu Andrzeja Owczarka – odwrotny niż zazwyczaj kierunek działania: wyjście od funkcji i próba stworzenia formy. Utrzymywanie charakteru – pudełko dla sztuki, a nie sztuka sama w sobie; tło dla sztuki.
  • Projekt placu – zaaranżowanie przestrzeni publicznej z podniesieniem na scenę. Wprowadzenie „wody”, elementów zielonych, oświetlenia; nie zarzucanie placu zbędnymi elementami.
  • Dodatkowy budynek – funkcja biurowa – budynek odcina od tłoku, hałasu ulicy; stanowi też łącznik. Mocna, odważna bryła, mocna forma, materiał: blacha – by nie stworzyć typowego biurowca.
  • Od strony Pałacu Kultury administracja muzeum, pod spodem są parkingi i magazyny, wjazd techniczny do budynku, do wwożenia dzieł sztuki; cały ruch w muzeum odbywa się za szybą stanowiącą tło dla placu. Za szybą trzy kostki łączące w sobie sześć sal wystawienniczych, siódma – na parterze w nowym budynku.
  • Ostatnia kondygnacja: dach; też wykorzystany na imprezy artystyczne, otwarcia wystaw; cztery pawilony połączone ze sobą.
  • Ostateczny kolor bryły: czarny.

Projekty domów i wnętrz – relacje między Fo – formą i Fu – funkcją

  • Wytyczne inwestora (dom parterowy z płaskim dachem) sprzeczne z planem miejscowym (dach spadzisty, plan określał też kierunek, w którym kamienica ma być usytuowana, co wyraźnie określało bryłę budynku) – walka z formą i o formę – plan miejscowy zakładał usytuowanie tu budynku piętrowego.
  • Kumulacja bryły w dwóch kondygnacjach – efekt zadowalający. Funkcja: parter to kuchnia z jadalnią i salon. Strefa techniczna: kotłownia, pralnia, garaż, na górze klatka schodowa, trzy pokoje z łazienką – inwestor nieusatysfakcjonowany.
  • Idea rozdzielenia budynku na dwa osobne budynki funkcji: strefa dzienna i strefa prywatna, oba przykryte spadzistymi dachami, połączone funkcją techniczną plus taras; klatka schodowa na zewnątrz.
  • Warszawa Białołęka – skośny układ działki i nawiązujący do jej kształtu prosty dom (170 m kw.). Lewa strona – strefa dzienna z kuchnią, przekrzywiony prostokąt mieści trzy sypialnie, łazienkę, garaż. Inwestorka zachwycona, specjalista od feng shui załamany – konieczność zmiany projektu: układ części dziennej i nocnej pozostał rozbity na dwa prostokąty: frontowy – cześć dzienna z kuchnią, a z tyłu: trzy sypialnie, pokój gościnny i łazienka.
  • Dom otynkowany w technologii Ytong i stropodach w technologii stropu odwróconego, drewniana wykładzina albo aluminiowe profile.
  • Projekt Ośrodka (współtworzony z Andrzejem Owczarkiem) – współpraca z inwestorem EkoParku – mieszkaniówka na terenie starego folwarku: prosty szeregowy układ domów poprzecinanych koniecznymi dojazdami, pojawiają się zielone place zabaw dla dzieci, fitness w części głównej, propozycje dużych pomieszczeń, przesłon, oszkleń – zastrzeżenia inwestora: projekt zbyt drogi; całość osiedla zamknięta, chroniona.
  • Rozdzielenie brył na kolory; materiał – najlepiej inny niż kamień.
  • Osiedle Sędziowska w Łodzi – dzielnica zielona, działka trójkątna – propozycja stworzenia układu nieregularnego, nawiązującego do tamtejszej architektury połamanych bloków, desek: np. kilkunastokondygnacyjny budynek z szaloną architekturą oraz niższe budynki otwarte na park – jednak plany miejscowe zmuszają do pewnych przekształceń projektu.

Projekty wnętrz – ważny etap – nauka kontaktu z klientem oraz odważnego podejmowania odważnych decyzji. Rozwiązania:

  • Np. zamknięcie całej infrastruktury związanej z kuchnią w jednej szafie
  • Np. strefa salonu, kuchni, jadalni: wszędzie elementem przewodnim jest płaskownik, malowany na biało; pojawia się w postaci barierek, elementów mebli
  • Np. łazienka – czarna mozaika na ścianach i beton na podłodze

„Wrocław non stop” – impreza kulturalna we Wrocławiu

  • Plac Nowy Targ udekorowany, zaprojektowany przez różne pracownie, różnych artystów: cecha wspólna: kolor – wszystkie obiekty, elementy (m.in. scena, budki, wieża widokowa) występujące na placu mają być pomarańczowe – TAMIZO wykona projekt kawiarenki internetowej

ROZMOWA:

  • Architekt nie można pozwolić na to, by np. wykonawca przejął kontrolę nad projektem – nadzór jest bardzo istotny; najlepiej na początku ustalić kto ma jaką funkcję i jakie możliwości działania.
  • Dzięki stronie internetowej inwestorzy poznają styl TAMIZO, wiedzą czego mogą się spodziewać, czego oczekiwać od architektów.
  • Kwestia materiału – każdy swój projekt TAMIZO jest w stanie wykonać z różnego materiału
  • Cena poszczególnych elementów – jeśli pojawia się bardzo drogi element, to pozostałe są o wiele tańsze. Jeden mebel często dużo wnosi, istotnie wpływa na całość; coś kosztem czegoś.
  • Wzór, mistrz? – poszukiwania nie ustają.
  • FoFu to proces: badanie jak coś wpływa na coś. Projekty zawsze wynikają z czegoś; trzeba znaleźć jakąś logikę, ideę i punkt zaczepienia na początek.
  • Stosunek do architektury dawnej: kontrast między starą architekturą a nową podkreśla tę starą, a nowej nadaje nowe wartości.
  • Najważniejsza jest szczerość. Musimy tworzyć swoją architekturę, żeby pozostawić coś po sobie dla przyszłych pokoleń.

Oprac. Elżbieta Zasempa